پروراندن و بار آوردن فرزند

پروراندن و بار آوردن فرزند

فرق است بین «پروراندن» و « بار آوردن» بار آوردن مفهومی است که برای پدید اوردن دگرگرونی های معینی که «دیگری» و «دیگران» آن را مطمح نظر دارند به کار می رود. یعنی در «بار آوردن»، طبیعت درونی یا اساساً در نظر گرفته نمی شود و یا فرع برخواسته ها و اهداف بیرونی است.

اما در «پروراندن» اصل و بنیاد مایه های تربیت و جهت گیری های آن از درون نشأت می گیرد؛ در مفهوم اخیر مربی همچون پرورش دهنده گل، گیاهانی را مراقبت می کند تا از گزند آسیب های احتمالی بر حذر بماند و به طبیعت خویش رشد کند. از اینجاست که چه بسا میان طبعیت از یکسو و هدف های از پیش تعین شده بزرگسال(فرهنگ و محیط) از سوی دیگر، ناسازگاری هایی نمایان می شود و کارآموزش و پرورش به صورت ستیز دائمی با طبیعت کودک در می آید.

پس، «پروراندن» یعنی فراهم آوردن زمینه برای نمایاندن توانایی هایی که بر اساس فعالیت آزاد پرورش یابنده شکل می گیرد . اما « بارآوردن» شکل دادن طبیعت کودک بر اساس قالب ها و هدف های بیرونی و ساختگی است، که غالباً به شکل فرمان دادن، تحمل کردن، عادت دادن، شرطی کردن و در نتیجه محدود کردن و مسخ کردن شخصیت و تمامی وجودی فرد است. روش آن نیز بیش از هر چیز تلقین و تکرار و «واداشتن» و « باز داشتن» است. آن هم بدون میل درونی و اراده وجودی و دل اگاهی پرورش یابنده!

در « بار آوردن» ، هدف از تربیت« رام کردن»، «اهلی ساختن» و دست پرورده سازی کودک است. ولی در «پروراندن»، آزاد ساختن است. آزاد ساختن از وابستگی ها و موانع رشد و اجازه دادن برای شکفته شدن آن چیزی که در طبیعت و فطرت پاک متربی به ودیعه نهاده شده است.

سید حسن ساداتیان