فداکاری و گذشتِ بیمارگونه

تیپ مهرطلب، معتقد به فداکاری و گذشتِ بیمارگونه است.

برای فرد مهرطلب گذشت و تحمل و فداکاری، معنایش این است که:

به یک آدمی اجازه ­می­دهد تا کار بد کند آن آدم با کار بدی که می­کند از خودش یک آدم بدتری بسازد، برای اینکه فرد مهرطلب اجازه می­دهد و تأیید می­کند بنابراین آن کار بد نسبت به دیگران بیشتر انجام می­شود

به خاطر اینکه در حق من بدی شده است، آدم بدتری شوم.

به خاطر کار بدی که او با من کرده است با او بدی کنم.

 به خاطر اینکه آدم بدتری شدم به دیگران بدی کنم. هیچ جای این ماجرا، یعنی گذشت و تحمل و فداکاری مطلقا جایی ندارد. مطلقاً.

در حالی که صبر درست است. من باید صبر کنم تا خورشید، فردا طلوع کند. اینکه دیگر هنر من را نمی­خواهد. اینکه غُر نمی­زنم و نِق نمی­زنم ای بسا نشانه­ی این است که می­فهمم و فرقی نمی­کند و فایده­ای ندارد.

بنابراین افراد مهرطلب گذشت، تحمل و فداکاری را رنج بردن می­دانند و برای آنها رنج بردن بهتر از لذت بردن است، غمگین بودن بهتر از شاد بودن است.

بنابراین مسئله­ی آدم مهرطلب این است که با موضوع فداکاری، تحمل و گذشت، تن به هر خاری می­دهد و در نتیجه چه در محیط فردی و چه در محیط خانوادگی و چه در محیط آموزشی تبدیل می­شویم به یک موجوداتی که با وجود اینکه رنج می­بریم و با وجود اینکه برخی از اوقات 90-80 درصد وجود ما رنج می­برد حتی توان بیان نارضایتی خود را نداریم.

سید حسن ساداتیان