شخصیت اسکیزوئید یا منزوی چگونه است؟
شخصیت اسکیزوئید یا منزوی چگونه است؟
Schizoid personality disorder
یک اختلال شخصیت است که با عدم علاقه به برقراری روابط اجتماعی، گرایش به یک زندگی انفرادی، پنهان‌کاری و رازپوشی، سردی عاطفی، جداشدگی و بی‌تفاوتی مشخص می‌شود. افراد مبتلا ممکن است نتوانند دلبستگی‌های صمیمانه ای با دیگران برقرار کنند و در عین حال دارای یک دنیای فانتزی بامحتوا و جزئیات کامل اما منحصراً درونی هستند. سایر ویژگی‌های مرتبط با این اختلال عبارتند از: گفتار پرتکلف یا خشک و تصنعی، عدم لذت بردن از اکثر فعالیت‌ها، احساس فرد مبنی بر «ناظر» بودن وی بر زندگی به جای شرکت داشتن وی در زندگی، عدم توانایی در مدارا با انتظارات عاطفی دیگران، بی‌تفاوتی آشکار نسبت به نقد یا تحسین، درجاتی از بی‌جنس گرایی، نامشخص بودن گرایش جنسی، استفاده بالا از قدرت تخیل و عقاید اخلاقی یا سیاسی نامتعارف. علائم به‌طور معمول در اواخر کودکی یا نوجوانی شروع می‌شود.
علت SPD نامشخص است، اما برخی شواهد از ارتباط و عامل خطر ژنتیکی مشترک بین SPD، یا آسیبهای درمان‌نشدهٔ روحی، سایر اختلالات شخصیت دسته A (مانند اختلال شخصیت اسکیزوتیپال) و اسکیزوفرنی حکایت دارد؛ بنابراین، SPD یک «اختلال شخصیت شبه اسکیزوفرنی» در نظر گرفته می‌شود. این اختلال با مشاهده بالینی تشخیص داده می‌شود و تشخیص SPD از سایر اختلالات روانی (مانند اختلالات طیف اوتیسم، که ممکن است حتی گاهی با هم تداخل داشته باشد) می‌تواند بسیار مشکل باشد.
اثربخشی روان‌درمانی و دارودرمانی برای این اختلال هنوز به‌طور تجربی و سیستماتیک بررسی نشده‌است. علت این امر بیشتر این است که افراد مبتلا به SPD به ندرت به دنبال درمان بیماری خود هستند. به‌طور سنتی، از دوزهای پایین آنتی‌سایکوتیک‌های آتیپیک برای درمان برخی از علائم SPD استفاده می‌شد، اما امروزه استفاده از آنها دیگر توصیه نمی‌شود. بوپروپیون آمفتامین استخلافی ممکن است برای درمان آنهدونیای بیماری استفاده شود. با این حال، درمان دارویی SPD، غیر از درمان کوتاه مدت اختلالات حاد هم‌رخداد با آن (مثل افسردگی) رایج نیست. گفتاردرمانی مانند رفتاردرمانی شناختی (CBT) ممکن است مؤثر نباشد، چرا که افراد مبتلا به SPD ممکن است در ایجاد رابطه ای خوب و مؤثر با درمانگر مشکل داشته باشند.
اختلال شخصیت اسکیزوئید اختلالی است که مطالعات اندکی روی آن صورت گرفته‌است و داده‌های بالینی کمی در مورد آن وجود دارد زیرا به ندرت در محیط‌های بالینی مشاهده می‌شود. مطالعات به‌طور کلی شیوع کمتر از ۱٪ را گزارش کرده‌اند. این اختلال در مردان شایع‌تر از زنان است.
SPD با پیامدهای منفی، از جمله خدشه‌دار شدن کیفیت زندگی به میزانی قابل توجه، کاهش عملکرد و کارکرد کلی فرد و یکی از پایین‌ترین سطوح «موفقیت در زندگی» در میان همه اختلالات شخصیتی (که بر اساس «وضعیت، ثروت و روابط موفق» اندازه‌گیری شده)، مرتبط است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولا قربانی قلدری قرار می‌گیرند. ایده خودکشی ممکن است یک موضوع ذهنی رایج برای افراد اسکیزوئید باشد، گرچه احتمالاً آنها اقدام به آن نمی‌کنند. برخی از علائم SPD (مانند شیوه زندگی انفرادی و سردی عاطفی)، می‌توانند عوامل خطری برای رفتارهای جدی خودکشی باشند.
همه‌گیرشناسی
میزان شیوع اختلال شخصیت اسکیزوئید به درستی تعیین نشده، ولی ممکن است در ۸ درصد از جمعیت عمومی وجود داشته باشد. نسبت جنسی این اختلال نامعلوم است، اما در برخی از مطالعات، نسبت مرد به زن را در این اختلال، دو به یک گزارش کرده‌اند. افراد مبتلا به این اختلال، بیشتر جذب مشاغل انفرادی می‌شوند که مستلزم حداقل تماس با دیگران است. خیلی از این‌ها شبکاری را بر کار روز ترجیح می‌دهند، چون دیگر مجبور نخواهند بود با افراد زیادی برخورد داشته باشند.
تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، در بدو معاینه روانپزشکی ممکن است به نظر برسد از چیزی ناراحتند. آنها به ندرت تماس چشمی را تحمل می‌کنند. مصاحبه‌گر درمی‌یابد که این‌گونه بیماران دلشان می‌خواهد مصاحبه هرچه زودتر تمام شود. حالت عاطفی آنها محدود، سرد، یا جدی است. شاد بودن برای بیمار کار سختی است. او سعی می‌کند خود را به زور اهل شوخی و مطایبه نشان دهد، اما این تلاش‌ها خام و نابجا به نظر می‌رسد. تکلم بیمار هدفمند است، اما او بیشتر، جواب‌هایی کوتاه به سؤال‌ها می‌دهد و سعی می‌کند در صحبت کردن پیشدستی نکند. این‌گونه بیماران گاه صنایع ادبی غیرمعمول، مثلاً استعاره های غریب به کار می‌برند.
دیدگاه‌ها