دو پایه اصلی حرمت نفس

مفهوم حرمت نفس در تحلیل نهایی بر روی دو پایه اصلی و اساسی استوار است:

 جنبه فردی: یعنی، من اشتباه می­کنم و یا کار بد می­کنم ولی خوب هستم.

من خواستنی و دوست داشتنی هستم. من موجودی هستم که بخاطر آنچه که هستم خواستنی و دوست داشتنی هستم.

نه اینکه همه و نه اینکه حتی اکثریتی یا درصد بالایی باید مرا دوست داشته باشند. در تحلیل نهایی اگر یک نفر من را دوست داشته باشد و چند دوست داشته باشم در دنیایی که 7 میلیارد جمعیت دارد کافی است. یعنی کسی که من را دوست دارد و 6 نفر که دوست من هستند برای من در جهان امروز و در میان 7 میلیارد نفر کافی خواهد بود.

اما نکته مهم در این موضوع این است که وقتی من خوب هستم تو و یا دیگران نیز خوب هستند و این باوری است که درست است و معنای دیگر آن این است که همان گونه که من خواستنی و دوست داشتنی هستم دیگران هم خواستنی و دوست داشتنی هستند که این حالت با خود امنیت و آرامشی حیرت انگیز را در انسان بوجود می آورد. چون اگر فقط من خوب باشم و تو بد باشی ما مشکل داریم. منِ خوب در میان این بَدان چه می­کنم؟!

به همین علت متاسفانه بسیاری از مردم نه به دلیل اینکه خودشان را خوب می­دانند بلکه یا به دلیل خودناپسندی یا خودخواهی و یا خودپسندی، فرضشان بر این است که منِ خوب در میان این مردمان بد چه
می­کنم؟و برخی اوقات ناشی از این نیست که خود را خوب می­دانند بلکه خودناپسندی و خودپسندی که هر دو دو روی یک سکه هستند گرفتاری آنها است. اما چه اشکالی دارد که شما دکتر باشید و همه مریض باشند؟ بیخودی هم ناله نکنید که منِ خوب در میان این مردمان بد چه کنم؟ این عقیده و نظر شما به هیچ وجه درست نیست و متاسفانه فریاد و ناله شما از این است که شما در ته وجود خود می­دانید که خودتان خوب نیستید و گرفتاری آنجا است.

سید حسن ساداتیان