حل تعارض همسران و سبک های حل تعارض


حل تعارض همسران و سبک های حل تعارض
خانواده به عنوان نخستین محیط اجتماعی که کودک در آن قدم میگذارد،
نقش اساسـی در پدیدایی ویژگیهای فردی و اجتماعی وی دارد.
در این میان نقش محوری پدر و مـادر در شکلگیری این خصوصیات غیرقابل انکار است.
روابط نامناسب والدین موجب شکلگیری رفتارهای اجتمـاعی نامناسـب ناخواستهای در نوجوانان میشود
که سهم عمدهای در چگونگی روابط آنان بـا دوسـتان و همسالانشان و به طور کلی
نحوه پاسخهای آنان به موقعیتهای مختلف اجتماعی خواهـد داشت.
ارتباط مؤثر، موجب شکوفایی هویت، کمال انسان و مبنای اولیه پیوند وی با دیگران است.
این در حالی است که ارتباطات غیرمؤثر، مانع شکوفایی انسان شده و روابط را تخریب میکند.
بنابراین اساس زندگی و خوشبختی انسان را همین ارتباطهای میانفردی تشکیل میدهد.
اگر در خانواده تنش بین اعضا برقرار باشد، کودک در یافتن هویت خویش، ایجاد روابط مطلوب با دیگران،
مقابله صحیح با فشارهای روانی و رشد سالم روانی و رفتاری، دچار مشکل خواهد شد،
زیرا محیط خانواده یکی از عوامل اساسی شکلگیری شخصیت کودک و اولین بذر
تکوین رشد فردی و پایه و اساس بنای شخصیت آدمی است و کودک در بیشتر حالات خود، مقلد پدر و مادر و رفتار آنها است.
بدون تردید، اساس تشکیل خانواده مبتنی بر انس، تفاهم، محبت، مودت، همدلی و همکاری است
و درگیری و تعارض، گزینه را برای تزلزل خانواده و برهم ریختن ارکان آن فراهم میسازد
و کانون پرمهر و عطوفت را به محیطی سرد تبدیل میکند. وجود تعارض بیش از حد
در محیط، فرد را دچار تغییرات فیزیولوژیکی میکند و اگر مدت زیادی این تغییر در سیستم روی دهد،
تعادل هورمونی ممکن است مختل شود. اگر برخورد درستی با تعارض نشود،
آثار منفی آن بر جای خواهد ماند.تعارض ممکن است مانند سدی جلوی ارضای نیازها را بگیرد و موجب کاهش علاقه
و انگیزه افراد شود و همچنین جلوی همکاری و کنترل مؤثر را بگیرد.
تعارض جزء لاینفک و گریزناپذیر روابط خانوادگی است. هر چه روابط صمیمانهتر باشد،
احتمال تعارض بینفردی بیشتر میشود. اگر بخواهید روابطتان پویا و جو خانه آرامتر باشد،
باید تعارض را به شیوه مناسب حل کنید.هر سبک حل تعارض شامل دو هدف تا حدودی متناقض است؛
نگرانی برای خود و نگرانی برای دیگری.
نگرانی برای خود به وسیله میزان پرخاشگری فرد اندازهگیری میشود
و نگرانی برای دیگری بر میزان مشارکت متمرکز میشود.
دیدگاهها